Омӯзиши саҳроӣ

Имрӯз, мо ба як омӯзиши ҷолиби аутрич дар соҳа меравем.

Ташкили даста, бешубҳа, роҳи самараноки таҳкими муттаҳидии даста мебошад. Бо вучуди ин, ин коллектив аз пештара то андозае фарк мекунад. Бинои қаблии даста як гурӯҳи шарикони шинос буд, ки якҷоя вақтхушӣ мекарданд. Ин дафъа, фарқият дар он аст, ки баъзе шарикони ношинос якҷоя пеш мераванд.

Аз ношинос то ошно, шояд барои баъзеҳо чанд вақт лозим шавад ва ташкили даста, бешубҳа, ин вақтҳоро хеле кӯтоҳ мекунад, аммо он чизе, ки ба мо лозим аст, на танҳо шиносоӣ дар зиндагӣ, балки фаҳмиши оромии кор дар натиҷа, шояд Шиносӣ бо идеяҳои корӣ метавонад Ҷаҳиш дар натиҷаи 1+1>2, ё қудрати кори дастаҷамъӣ...

Вохӯрӣ сарнавишт аст ва муошират сарнавишти нодир аст. Такдирест, ки хар кас барои як кори умумй якчоя кор карда метавонад. Раванд метавонад душвор бошад ва чизҳои бениҳоят зиёд вуҷуд дошта бошанд, аммо ба мисли лоиҳаи "мушкилот имконнопазир аст", мушкилӣ метавонад на масъала, балки монеаи равонӣ бошад.

10 000 қадам ба ақиб рафтан воқеан мушкил аст. Мо танҳо нестем. Мо як гурӯҳи одамонем. Мо рафиқони зиёде дорем, ки ба шумо дар душвориҳо кӯмак расонанд. Чуб шикастан осон аст, аммо чӯбро шикастан душвор аст. Магар ин кувваи вахдат нест?

Дар рӯзи чорабинӣ на танҳо рӯҳияи иттиҳоду ҳамкорӣ ва рӯҳияи таслим нашудан ва тарк накардан, балки фидокорӣ ва ҳисси хидмат ба хотири онҳо буд. Ман инчунин хеле хушбахтам, ки ман метавонам зуд ба фаъолият ҳамроҳ шавам ва дар гӯшаҳои ниёзманд саҳми худро иҷро кунам.

Хол он ки дар рафти кор мо хам нагз кор накар-дем. Мо метавонем дигаронро эҳтиром накунем, қоидаҳоро риоя накунем, ба ҷузъиёт аҳамият надиҳем ва махсусан камбудиҳои инерсия ва вобастагии худро дарк кунем. Аммо ин камбудихоро асоснок кардан лозим нест. Хатогӣ нодуруст аст ва донистани хато метавонад онро хеле беҳтар созад. Агар шумо ин хатогиҳоро дар ташкили даста дарк кунед, шумо метавонед онҳоро ислоҳ кунед. Бо вуҷуди ин, баъзе хатоҳо ҳастанд ва вақте ки онҳо хато мекунанд, метавонанд талафоти беандоза расонанд. Ҳама бояд ба нақша гирифта шаванд, ба оянда нигаронида шаванд ва барои ёфтани мушкилот чашм дошта бошанд.

Қоидаҳоро риоя кунед, якҷоя кор кунед, аз хатогиҳо канорагирӣ кунед ва шумо ҳарчи зудтар ба мақсадатон мерасед. Шояд дар ин киштии бузург одамоне ҳастанд, ки худро мусофир меҳисобанд ва омодаанд аз зиндагӣ лаззат баранд ё худ истироҳат кунанд; шояд вакте ки руль ё капитан мебошанд, бояд ташаббускор бошанд. Ба фикрам, он чй гуна тафаккур аст, шубхае нест, ки он ба одамони гирду атроф ва ба пешравии куллй таъсире намерасонад. Аммо қодир будан бо вақт фаъолона мубориза бурдан, ба натиҷа нигаронидашуда ва якҷоя кор кардан дар ҳамбастагӣ ба зудӣ муваффақ шудан ва расидан ба ҳадафҳои худро осон мекунад.

Монандиҳо байни кор, зиндагӣ ва бозиҳо метавонанд таҷрибаро ҷамъбаст кунанд ва ба афзоиш мусоидат кунанд. Ин фаъолияти коллективсозй на танхо ба мо нафъи калон бахшид, балки фосилаи байни хамкоронро танг карда, моро коллективи бехтар гардонд. Як киштй, як оила, як самт, якчоя пеш равед!